- 04 sierpnia, 2015
Cykl moich fotografii dotyczy Skarpy Warszawskiej i osób w różny sposób z nią związanych – poprzez pracę, dzieciństwo, miejsce zamieszkania, twórczość, a nawet – spacery.
Piękno Skarpy Warszawskiej oraz jej różnorodne oblicza – czasem romantyczne i dzikie, innym razem typowo miejskie i starannie urządzone − odkrywałam, chodząc od dwóch lat na samotne spacery z aparatem. Przemierzałam Skarpę w różnych porach roku, niekiedy w kaloszach albo i boso, obserwując zmienność jej krajobrazów. Jednym razem rejestrowałam na zdjęciach tętniące życiem górki saneczkowe, a innym – puste przestrzenie z pojawiającymi się samotnymi przechodniami, śpieszącymi dokądś za swoimi sprawami.
Skarpa pozwalała oglądać się z góry bądź z dołu, ukazując przede mną coraz to inne perspektywy. Światło przedzierało się przez liście i budynki. Czas zatrzymywał się. Nieraz zapominałam o tym, że jestem w wielkim mieście. Mogłam zaszyć się w ciszy i zieleni, długo wędrować przez Warszawę, praktycznie nie wychodząc z parku. Amor vacui – pożądanie pustki.
Cykl zdjęć „Skarpa warszawska i jej historie” powstał w ramach projektu „Skarpy Skarby”, realizowanego przez Fundację Culture Shock. Kiedy pojawiła się propozycja pracy przy projekcie, niektóre rejestrowane przeze mnie miejsca nabrały nagle większego znaczenia, wypełniły się ludźmi, poprzez ich opowieści i wspomnienia. Pojawiła się chwila refleksji. Uczestnicy spotkań – nasi rozmówcy − wskazali ważne dla siebie przestrzenie i miejsca budujące ich tożsamość, wywołujące śmiech, czasem – wzruszenie lub zamyślenie. Odsłonili przed nami genius loci – ducha tych miejsc.
Fotografowałam każdego bohatera naszych wywiadów oraz próbowałam zobrazować miejsca, o których opowiadali. To drugie wcale nie było łatwe. Świadomość i percepcja otoczenia są różne u każdego człowieka. Równie ważną rolę co zdjęcia odgrywa treść wywiadów, rozmów. To ona odkrywa przed odbiorcą tajemnice, zarysowuje postaci. Fotograficzne portrety osób pełnią raczej rolę drugoplanową, w przeciwieństwie do fotografii miejsc, dzięki którym wrysowuję wszystkie postaci w mapę Skarpy, wpisując je w teraźniejszy kontekst miejsca.
W trakcie realizacji projektu najważniejsze dla mnie okazały się same spotkania, często z obcymi ludźmi – nawiązywanie kontaktu, a potem słuchanie ich anegdot, doświadczanie niezwykłej ufności i życzliwości.
Ciekawy jest również fakt, że wiele usłyszanych historii zazębiało się, a przy tym pojawiały się podobne tęsknoty i nadzieje. Konkretne miejsca były nieraz wspominane przez kilka osób. Jednak niemal każdy miał swoje indywidualne przeżycia i oryginalne doświadczenia. Pojawiły się tu legendy, oraz szczegółowo opisane miejsca, czasem nieistniejące już, których nie sposób znaleźć w żadnym przewodniku o Warszawie. Wszyscy wspomniani bohaterowie budują po kawałku jeden bogaty portret Skarpy Warszawskiej, utkany z ich małych – wielkich historii.
[ap_divider color=”#CCCCCC” style=”solid” thickness=”1px” width=”100%” mar_top=”10px” mar_bot=”10px”]
Katarzyna Piądłowska (ur. w 1985 r. w Warszawie)
Fotografik – absolwentka trzyletniego Studium Związku Polskich Artystów Fotografików; architekt krajobrazu – doktorantka w Katedrze Sztuki Krajobrazu Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie; współpracuje z Fundacją Culture Shock; szczególnie bliska jest jej Warszawa.
Poniżej zdjęcia niektórych uczestników projektu (autorstwa Katarzyny Piądłowskiej) oraz fotorelacja z wystawy, która miała miejsce w trakcie wydarzenia zwieńczającego projekt „Skarby Skarpy” – „Wigilia na Skarpie”.
Więcej zdjęć z wystawy i projektu można obejrzeć na Facebooku Fundacji oraz blogu Skarby Skarpy.
[ap_divider color=”#CCCCCC” style=”solid” thickness=”1px” width=”100%” mar_top=”10px” mar_bot=”10px”]
[ap_button button_size=”ap-small-bttn” button_url=”http://www.cultureshock.pl/projekty/” button_type=”ap-outline-bttn” button_color=”ap-default-bttn” button_align=”ap-align-none”]Powrót do portfolio[/ap_button]